Şerif Ali Minaz
Kütahya'nın Simav ilçesinde doğdu. İlköğrenimini köyünde, orta öğrenimini Bursa’da, yüksek okulu da İstanbul’da bitirdi.
Öğretmen olarak başladığı memuriyet hayatına önce İznik Lisesinde, daha sonra da İstanbul Eyüp Sultan, Kabataş Erkek, Beşiktaş kız, Pertevniyal Akşam Liselerinde devam etti. 1997 yılında Davutpaşa Akşam Lisesinden emekli oldu.
Şişli Terakki Lisesi ve Özel Beyoğlu İtalyan Lisesinde de(1985-2005) ücretli olarak görev yaptı. Bir TV. Kanalında, “Yarınlara Doğru” adlı sohbet programını hazırladı ve sundu. Fatih Aktüel.com’da haftalık yazım hayatına devam etmekte.
Değerli Okuyucu!
Bu makale, malumu ilam kabilinden bir yazı olacak.
Bizim itikadımıza göre her birimiz, barınacağımız evlerimizi kendimiz inşa ediyoruz. Gitmek için geldiğimiz bu fani dünyadan sonra, gideceğimiz yerdeki barınaklarımızı da biz yapacağız.
Elimizdeki malzemeler; taşımız, tuğlamız, balyoz, kerpeten ve keserimiz ise, bütün DAVRANIŞLARIMIZ, kafamızdaki DÜŞÜNCE ve kalbimizdeki İNANCIMIZ olacak.
Peki, kimin evi daha sağlam olacak acaba? Hele böylesi bir internet çağında, yapay zekâların yaygınlaştığı bir zamanda, 8 veya 9 şiddetindeki depremlerde kimin evi yıkılmaz; ayakta kalabilir acaba?
Sizler ne dersiniz bilmem ama bu soruyu bizim inandığımız KİTAP, hem soruyor hem de şöyle cevap veriyor:
" Binasını, Allah’a karşı bir [takvâ] (duyarlılık) ve (Allah) rızası üzerine kuran kimse mi hayırlıdır, yoksa yapısını yıkılacak bir uçurumun kenarına kurup, onunla birlikte kendisi de cehennem ateşine düşen kimse(ninki) mi? Allah zalimler topluluğunu, doğru yola ulaştırmaz. (Münafıkların) yaptıkları bina, kalpleri parçalanıncaya kadar yüreklerine devamlı olarak bir kuşku (sebebi) olacaktır. Allah bilendir, doğru hüküm verendir (Tevbe suresi, 109 -110)
Şanslı ve Şanssız Ustalar
Kendi evini inşa eden milyarlarca ustadan şanslı olanlar var; daha dünyaya gelir gelmez onların, bir kulağına ezan okunuyor, diğer kulağına kamet getiriliyor. Ama ne yazıktır ki onların içinden, bu şansı gereği gibi değerlendiremeyenlerin sayıları da hayli kabarık. Onlardan kimileri; “Daha zaman var, şimdilik hayatımı yaşayayım, gezip- tozup eğleneyim; ileriki yaşlarda inşaata başlarım..” diyorlar. Gelin görün ki onların birçoğu, bekledikleri o yaşları göremiyor. Kimileri de ileriki yaşlarda ya elden ayaktan kesilıp, dermansız hale düşüyor veya inşaat için gerekli olan elindeki araç-gereci yitiriyor, bir başka ifade ile sapıtıyor.
Kimileri de…
Kulağına ezan okunmayanlardan bazıları da usta arıyorlar, çırak olup ustalaşınca da usta yetiştiriyorlar. İstanbul’da bir dernek kurulmuş. Bu derneğin, şehrin selatin camilerinde görevli elemanları var; bunlar, dil bilen, İlâhiyat diplomalı veya İslâm hakkında malumatı olan elemanlar. İşte bu elemanlarından biri olan Brezilyalı Abdülmecid Bey, kendisini şöyle tanıtıyor:
"Katolik olarak yetiştirildim, ergenlik çağında kendimi sorgulamaya başladım ve farklı dinleri araştırdım. İnternetten tanıştığım Suudi Arabistanlı biri, bana İslam’dan bahsetti. Şehadet getirdim ama kendimi Müslüman gibi hissetmiyordum. Videolar izleyerek namaz kılmayı öğrendim, artık gerçekten Müslüman gibi hissediyorum kendimi. Yaşadığım yerde hiç Müslüman yoktu. Ramazan’ı Müslümanlarla geçirmek için Mısır’a gittim, ilk cuma namazını orada kıldım. Şimdi Türkiye’deyim, gönüllü olarak turistlere İslam’ı anlatıyorum."
Bir de Victor Hugo Vardı
O da dünyaya gelirken, kulağına ezan okunmayanlardandı. Ama kendi evini ve çocuklarının evini inşa ederken güçlü araç ve gereçleri arayıp bulduğu tahmin edilenlerdendi. Onun iyi bir usta olduğu, Hz. Peygamberi (s.a.s) anlattığı “Yüzyılların Efsanesi” adlı eserindeki MAHOMET adlı şiirinden anlaşılıyordu.
Bu usta, şöyle diyordu eserinde: Ben bile kendimi tanıyamıyorum; kendi kendime yabancıyım; kim olduğumu ve adımın ne olduğunu, yalnızca Allah bilir.”
V. Hugo, iki oğlunu ve erkek torununu vaftiz ettirmedi. Tıpkı bir zahit gibi evine çekilir, gizlice ibadet ederdi.
Onun, ”Yüzyılların Efendisi” diye Hz. Peygamber (s.a.s)’i anlattığı şiirindeki bazı mısralar şöyleydi:
“*Vazifesinin yakın olduğu içine doğmuştu / Metindi, kimseyi kınamıyor, incitmiyordu.
Yolda gördüğü kimselerle selamlaşıyordu / Her gün sanki biraz daha yaşlanıyordu.
Oysa sadece yirmi ak vardı siyah sakalında….……
Alnı dik, yanakları kusursuz, benzersizdi / Kaşları ince, bakışları anlamlı ve keskindi.
Boynu, gümüş bir testinin boğazıydı sanki. / Tufanın sırlarını bilen Nuh’un havası vardı.……
Ona danışmaya gelenlere, adil davranırdı, / Kimi itiraf eder, kimi güler ve inkâr ederdi.
Sessizce dinler, en son konuşurdu kendisi, /Ağzından dua ve zikir hiç eksik olmazdı.……
Uzun Şiirinin son mısraları da şöyleydi onun:
“O, dua ve zikrini yaparken herkes ağlıyordu/ Ve Ölüm Meleği çıka geldi akşama doğru
"İçeri girebilir miyim" diye müsaade istedi, /"Gelsin" dedi. Dünyaya açtığı o ilk günkü gibi
Yine ışıl ışıl parlıyor ve gülümsüyordu gözleri, /Ve Melek ona : "Allah seni bekliyor" dedi
Memnuniyetle, dedi. Şakakları şöyle bir titredi. /Bir an aralandı dudakları ve ruhunu teslim etti .
Ustalardan Bir Başka Deha
Kulağına ezan okunmayan, ama iki dünya evini de inşa etmeyi iyi öğrenen ve öğreten bir mühtedi daha vardı. O, 1913 yılında, Marsilya’da ateist bir babayla Katolik bir annenin oğlu olarak dünyaya gelmişti. Sorbonne Üniversitesinde çeşitli başarılarından dolayı Fransa tarafından ödüllendirilen, Fransa Parlamentosunda milletvekilliği ve meclis başkan yardımcılığı, milli eğitim komisyon üyeliği ve senatörlük gibi çeşitli görevleri yürüten büyük bir filozoftu. O, 2 Temmuz 1982 günü Cenevre’de şehadet getirip İslâm’ı kabullendi. Kabullendi ama o güne kadar alkışlanan bu büyük mütefekkir, bundan sonra alkış tutanlar tarafından taşlandı, eserleri de aforoz edildi.
Ve bir gün, Allah’ın son dinini ve düşüncelerini insanlara anlatmak için konuşan ve 80 civarında eser yazan bu usta filozof; bilge, entelektüel, mütefekkir, mazlumların hamisi, mü’min ve kâmil insan göç eyledi bu dünyadan. O gün takvimler, 13 Haziran 2012 tarihini gösteriyordu. O merhumun adı R. Garaudy (ROJE GARODİ) idi.
Velhasıl
Kulağına ezan okunan veya okunmayan; dünya ve ahiret evini Allah ve Resûlü’nün istediği gibi inşa edip de göçüp gidenlere Allah, rahmet eylesin.
Yaşayan bizlere de Âli İmran suresindeki: “Rabbena la tüziğ kulûbena ba’de iz hedeytena veheb lena min ledünke rahmeh. İnneke entel vehhab.” ayeti sıkça ve bilinçli olarak okumayı nasip eylesin.
“Rabbimiz! Bizi doğru yola eriştirdikten sonra kalplerimizi saptırma, bize tarafından bir rahmet bağışla. Hiç kuşku yok, lütfu bol olan yalnız Sensin Sen.” diye ettiğimiz bu duayı kabul buyurup, iki cihandaki evlerimizi dilediği gibi inşa etmeyi nasip eylesin.
Cuma hutbelerinde hatipler, “ İsra Sûresinin 97. Ayetini okuyorlar; Rabbimizin, hidayeti isteyen kulunu hidayete erdirdiğini hatırlatıyorlar bizlere. Bizler, dünya ve ahiret evini sapasağlam inşa eden usta kullarından olalım inşaallah.
Hidayete kavuşup da sonradan sapkınlığı tercih eden ve C. Hakk’ın da bu tercihi onaylayıp sapkınlaştırdığı, kıyamet gününde kör, dilsiz ve sağır olarak yüzüstü bir araya topladığı, barınağı, ateş olan kullarından uzak kalalım inşallah.
Selam, saygı ve muhabbetlerimle..
