“Google Earth” programını indirip dünyanın her yerini kuşbakışı görme imkânına kavuşmak beni heyecanlandırmıştı. Uydudan alınan görüntüleri seyrederken sınırları gösteren ‘sanal sarı çizgileri görünce irkilmiştim.  Yıllarca atlas üzerinden dünyaya bakması öğretilen biri olarak Japonyanın en solda yani Batı yönünde olduğu Pasifik eksenli haritayı görünce de aynı irkilmeyi yaşadığımı hatırlıyorum. Zira bize ezberletilen haritada İngiltere batıdaydı ve biz onların doğusundaydık. Atlas üzerinden dünyaya bakmaya alışmış, batıyı medeni kendi milletini ve mensup olduğu dinini ise gerici saymaya zorlanmış biri olarak “Allahın arzı” kavramını anlamam bir hayli zaman aldı.

 Bir coğrafyanın sınırları, Batılıların cetveliyle çizildiğinde hudut ötesi düşünceler hissiyatla sınırlı kalıyor. Büyük Ortadoğu Projesi gibi egemenlerin çıkarlarına uygun dizayn edilmeye çalışılan sınırların barındırdığı çatışma durumları bölge insanlarının canlarına mal oluyor. Katliam haberlerinin ardı arkası kesilmiyor. Bu arada egemenlerin oluşturdukları çatışma ortamından vazife çıkaran ‘yerli işbirlikçikler gâvurun gönüllü sınır karakolu olmayı ve sanal sınırlar marifetiyle oluşturulan sanal vatandaşlığı Allaha kul olma şerefine tercih ediyorlar. Bu yerli işbirlikçilerin iğrenç pay kapma savaşında, etnik, mezhebi ve ideolojik mülahazalarla inşa edilmiş sihirli yalanlar uğruna hakikatleri birer birer tüketiyoruz. Öte yandan, bir yanımız bölünüyoruz korkusuyla titrerken diğer yanımız eski sınırlara dönüyoruz hamasetiyle kıvançta…

Ben, 1960 darbesini yıllarca “27 Mayıs Hürriyet ve Anayasa Bayramı” olarak kutlatılan, ortaokulda üç yıl “yurttaşlık bilgisi” dersi ile Kemalist projeye uygun vatandaşlık kodları ezberletilen, ‘Milli Güvenlik dersine giren üniformalılar tarafından “Her Türk Asker doğar” yalanlarıyla beyni yıkanmış biriydim. Öte yandan okuduğum Kuran, Allahın arzının sorumluluğunun Müslümanlara emanet edildiği bir kulluk şuurundan bahsediyordu. Bu iki yolun ortası yok muydu? Hem vatandaş olurken hem de iyi bir kul olunamaz mıydı?

  Kendilerine zulmetmekteyken meleklerin canlarını aldığı kimseler var ya; melekler onlara şöyle derler: “Ne durumdaydınız?” Onlar da, “Biz yeryüzünde zayıf ve güçsüz kimselerdik” derler. Melekler, “Allahın arzı geniş değil miydi, orada hicret etseydiniz ya!” derler. İşte bunların gidecekleri yer cehennemdir. O ne kötü varış yeridir. (Nisa / 97)Ayette Allahın arzının genişliği yerine vatan sayılan toprağın darlığına razı edilenler, egemenlere karşı koymayarak zulmün hayatlaşmasına yol açan bir sürüye indirgenenlerdir. Ülkemizde ‘bizim bu topraktan başka gideceğimiz yer yok ‘Türkün Türkten başka dostu yok paranoyaları vatandaşları sindirmeye yöneliktir. Hâlbuki İsmet Özele göre ilk nüfus sayımındaki on iki milyon insanın on milyonu Balkanlardan ve Kafkaslardan göçen muhacirlerdir. Yani muhacirler bile vatandaşlıkla sindirilmişlerdir.Birileri bir sınır çizip; ‘Sizin artık buralarda yaşamaya hakkınız yok. Artık bize uymuyorsunuz, bizden değilsiniz deyince ‘uygun olana hicret edenler, hicret ettikleri yerlerde bir ‘uyumlaştırma ameliyesi yani vatandaşlığa tabi tutulurlar.Allahın arzının genişliğini önemsemeyenler toprağından ayrılmamak için her türlü zulme rıza göstermesine rağmen aşağılanırlar. Yine de evlatlarına vatandaşlık denilen köleliği devrederler. Bu tip vatandaşlıkla sindirilmiş insanlar, dünyada yakılan zulüm ateşine mani olunamayacağına inandırılanlardır. Üstelik sonlarının daimi ateş olmasını önleyecek ümitlerden mahrum bırakılmışlardır.

Şevket Hüner

YAZININ TAMAMAI İÇİN TIKLAYINIZ